هر روز سوار اتوبوس تندرو ميشوم و از يك مسير حركت ميكنم. به سر و صدا و شلوغي محيط عادت كردهام و بعضي وقتها حتي در اين اوضاع و احوال، چرت كوتاهي ميزنم. در شلوغي داخل اتوبوس، نفس آدمها به هم نزديكتر است؛ احساسشان را نميدانم. در اين فضاي كوچك و بسته، مردم مجبورند به هم نزديك شوند اما چهار چشمي مواظب خودشان هستند. آن روز طبق معمول در قسمتي از مسير، در اتوبوس خوابم برده بود كه ناگهان نوري به چشمم خورد و بيدارم كرد. وقتي چشم باز كردم ديدم پسري پريشان احوال، تيغ موكت بري در دست دارد. انعكاس نور خورشيد از همان تيغ بود كه مرا بيدار كرد. پسر ناشناس تازهكار بود و وقتي ميخواست كيف يك مسافر ...